Mszą Świętą Wieczerzy Pańskiej rozpoczęło się Triduum Paschalne – trzy dni, w czasie których w sposób szczególny koncentrujemy się wokół męki i śmierci oraz zmartwychwstania Chrystusa. Ta szczególna i uroczysta Msza Święta jest wspomnieniem ostatniej wieczerzy, jaką Jezus spożył wraz ze swymi uczniami w przeddzień męki i śmierci.
Wokół ołtarza w naszym kościele parafialnym zgromadzili się wszyscy posługujący w Dobrej kapłani: ks. proboszcz Wojciech Sroka, ks. Paweł Krzak, ks. Jerzy Smoleń oraz przewodniczący liturgicznemu zgromadzeniu ks. Mateusz Szwabowski, który wygłosił również homilię. Eucharystia rozpoczęła się radośnie – podczas hymnu „Chwała na wysokości” zabiły dzwony, ministranci uderzyli w gong i dzwonki mszalne. Następnie nastała cisza – dzwony umilkły, organy przestały grać, zasunięto obraz Matki Bożej Szkaplerznej. Rozpoczęło się „wielkie misterium miłości, która dzieli się życiem” (D. Makowski, „Misterium Mszy Wieczerzy Pańskiej”, [w:] „Triduum Paschalne. Przewodnik”, red. T. Grabowski, Poznań 2024, s. 103). Liturgia Wieczerzy Pańskiej jest bowiem „wielkim misterium i tajemnicą, w którą możemy wniknąć jedynie oczyma wiary, bo to właśnie wiara jest poręką dóbr przyszłych i dowodem tego, czego się spodziewamy” (tamże).
W czasie Ostatniej Wieczerzy Chrystus ustanowił sakrament Eucharystii. Na nią kładzie się więc szczególny akcent, o czym mówił w trakcie homilii ks. Mateusz. Ale nie byłoby Eucharystii, a także innych sakramentów i posług, gdyby nie kapłani – szafarze tychże. Kapłaństwu służebnemu poświęcona była druga część kazania.
W podziękowaniu za posługę przedstawiciele stowarzyszeń parafialnych wręczyli kapłanom na początku Mszy Świętej symboliczne kwiaty oraz złożyli życzenia błogosławieństwa i obfitości łask Bożych. Piękna liturgii dopełniał śpiew Chóru BelCanto z Dobrej, a uroczystego charakteru procesja z darami: wodą, winem i chlebem w postaci komunikantów oraz okadzenia: ołtarza, ewangeliarza, celebransa i ludu zgromadzonego.
Kulminacją liturgii wielkoczwartkowej jest zawsze przeniesienie Najświętszego Sakramentu do specjalnego ołtarza adoracji zwanego ciemnicą. W dobrzańskiej ciemnicy – umieszczonej w kaplicy bocznej św. Józefa, nad ołtarzem i tabernakulum góruje obraz przedstawiający Pana Jezusa Biczowanego, którego oryginał, mniejszych rozmiarów, znajduje się w zabytkowym kościele. Krata umieszczona obok i opleciona bluszczem symbolizować ma uwięzienie Chrystusa. „Przeniesienie Najświętszego Sakramentu na osobny ołtarz było traktowane jako symbol drogi Jezusa i Jego uczniów do Ogrodu Oliwnego, zaś czuwanie przy Najświętszym Sakramencie: bądź jako trwanie przy modlącym się w Ogrójcu Chrystusie, bądź – najczęściej – jako towarzyszenie opuszczonemu Jezusowi w więzieniu. Stąd wzięła się popularna, używana przez wielu do dziś, polska nazwa ołtarza wystawienia: „ciemnica”, czyli w języku staropolskim „ciemne więzienie” (E. Litak, „Ciemnica, czyli ołtarz wystawienia”, [w:] „Triduum Paschalne. Przewodnik”, s. 107). W czasie procesji do ciemnicy odśpiewano hymn „Sław, języku, tajemnicę”, którego oryginalną, łacińską wersję, Kościół zawdzięcza św. Tomaszowi z Akwinu. Jego dwie ostatnie zwrotki znane są powszechniej jako pieśń „Przed tak wielkim Sakramentem”. Za pobożne odśpiewanie lub odmówienie tej części hymnu w czasie wielkoczwartkowej adoracji można uzyskać odpust zupełny pod zwykłymi warunkami.
Rozpoczęła się adoracja, którą prowadzili członkowie Parafialnego Oddziału Caritas oraz Stowarzyszenia Rodzin Katolickich. W tym czasie ogołocony został ołtarz główny, zdjęto obrusy, wyniesiono lichtarze i wyposażenie, pozostawiono otwarte tabernakulum.
Tego samego dnia przed południem kapłani diecezjalni sprawowali wraz z Biskupem Ordynariuszem w Katedrze w Tarnowie tzw. Mszę Krzyżma. Podczas tego szczególnego nabożeństwa zostały poświęcone krzyżma, czyli oleje do namaszczania chorych oraz do używania podczas udzielania sakramentu chrztu. Tworzy je jasna oliwa zmieszana z ciemnym balsamem.
Tekst i zdjęcia: Adrian Cieślik